Ας μου πει κάποιος...

Ας μου πει κάποιος τι να πιστέψω.
Ο θάνατος έρχεται πρώτος.Τόσο νωρίς.Να πιστέψω στο τέλος;Στο έλεος;
Όλοι εναντίον όλων.Όλοι εναντίον της πολής.
Κατάφερε κι η διχογνωμία να μπει ανάμεσά μας.
Γιατί είναι πιο έξυπνη από τις φιλοσοφίες του κώλου.Του κώλου που κάθεται στον καναπέ.

Και ποιός είναι ο έξυπνος;Σίγουρα όχι εγώ.Εγώ το έχασα.Δεν ξέρω ποιόν να υποστηρίξω.

Προσπάθησα.Ήμουν διαλλακτικός.Πιστεύω στην Δημοκρατία.Ακόμα πιστεύω.Αλλά ακούω καταθέσεις του κώλου.Του κώλου που χέζει σε χρυσές χέστρες.

Ποιός θα ρίξει για "εκφοβισμό" αυτού του κώλου;Του κώλου που κάθεται δημοσία δαπάνη και είναι νταής.

Και ποιός χειραγωγεί αυτό το χάος του κώλου;Του κώλου που έχεσε τον κόσμο όλο.

Ας μου πει κάποιος.Τον παρακαλώ.Τόση δύναμη που έχουμε και φάνηκε τώρα,δε θα έπρεπε να έχει κάποιο αίτημα;Την έχουμε αυτή τη δύναμη;
Όχι μόνο επίδειξη δύναμης,αλλά και σκοπός.

Κι ας λυπάμαι τόσο πολύ αυτήν την πόλη.Την πόλη του κώλου.Του κώλου που φοράει Gucci.
Την πόλη που εμείς μόνοι φτιάχνουμε και καταστρέφουμε,γιατί είμαστε από γενιά που έχει μάθει από αυτά.Τη γενιά του Ταντάλου.

Ποιός ξέρει αν η φωτιά και το τσεκούρι θα οδηγήσουν κάπου.Μακάρι.Εμείς είμαστε από γενιά που ξέρει κι από αυτά.Τη γενιά του Φοίνικα.

Και λέμε ότι έβγαλαν όλοι τις μάσκες.Τις έβγαλαν όμως;Τις μάσκες του κώλου.Του κώλου του πλαδαρού από τη ρουτίνα και τη συνήθεια.

Είναι εξέγερση ή απλή αναλαμπή;Είναι σίγουρα του κώλου.Του κώλου που επιτέλους στρώθηκε,συνειδητοποίησε και ίσως ενηλικιώθηκε.Ακόμα κι αν κάποια στιγμή οπισθοχωρήσει,βρέθηκε μπροστά.

Είμαστε όμως κι από την γενιά του Ουρανού.Εκεί ελπίζω.

[...]

2 βδομάδες πονοκέφαλοι.
Θλίψη.
Αποκοπή από όλους και από όλα.
Δεν αντέχεται αυτό.
Και πότε περνάει γιατρέ μου;
Δες πρώτα τί θα κάνεις με τη ζωή σου.
Οχι,η μιζέρια λέω,πότε φεύγει.
Το δουλεύουμε.

Το κρανίο μου πάει να σπάσει.
Με το ζόρι κουνάω το χέρι μου και αντιδράω στα πράγματα.
Ίσως να δείξω ότι είμαι ζωντανός και είμαι εδώ.
Κι ας έχω κάνει διάλειμμα.
Διάλειμμα ή μαύρη τρύπα anyway.

Η πλήρης πτώση δίνει ώθηση για την άνοδο.
Ρε γαμώτο,δεν έχω κανένα θέμα στα ερωτικά μου ρε μάνα.Ίσα-ίσα είμαι πολυ χαρούμενος εκεί.
Μη με ρωτάς καλέ μου.Δεν ανάγονται όλα εκεί,έχω κι ένα μέλλον να σκεφτώ.
Και συνεχίζει.
Δεν μπορώ να γράψω.

Just another manic Monday (ή Η Κάμπια και οι φίλες της)

Ήταν ένα υπέροχο καλοκαίρι.Και πλήρως επικίνδυνο.
Ναι,μωρή,νιώθω Θεός και αν θέλω θα την κρίνω την ηλίθια.
Οι κάμπιες έχουν αισθήματα.
Αισθήματα χωρίς προφυλακτικό.

Άρνηση.Το ίντερνετ δε θέλει να με πλησιάσει.Ο υπολογιστής δε θέλει να φτάσει στα δάχτυλά μου.
Βουλιάζω όλο και πιο πολύ σε ένα βάλτο.Είμαι χαμηλά.
Βουρκώνω και χωρίς λόγο.
Η κάμπια έζησε το μεγάλο της έρωτα.

Μεταφράσεις αστείες και γλυκές.Tijo tijo mi sepetiho.
Ευχαριστώ για τα ταξίδια.Ήταν πολλά.
Ρε μαλάκα,γιατί δε δηλώνεις μόνιμος κάτοικος Κυκλάδων;
Corre,corre...

Να ξεφύγεις από τι;Η κάμπια αφήνει τη γλίτσα της παντού.
"Ο Σκορπιός αναγεννιέται από την στάχτη του".Ακόμα καλύτερος.
Σου επέστρεψαν επιτέλους τα συναισθήματα που χρειαζόσουν.
Την αυτοεπιβεβαίωση.

Λοιπόν,θα φερόμαστε σαν αγόμενα και φερόμενα όντα και μετά θα κατηγορούμε τα πάθη μας.Και θα ζητάμε συγχώρεση.Γιατί είσαι μία κάμπια και μισή.Με σημάδια.
Το απέραντο γαλάζιο βυθίστηκε.Και σε πήρε κι εσένα.

Δεν μπορείς να γράψεις πια.Κι είχα σκεφτεί τόσα πολλά.
Πονάει το κεφάλι μου.Είχα σκεφτεί τόσα πολλά τον Αύγουστο.
Ήταν Αύγουστος;

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε.Είμαστε εδώ.Όλοι.Καλύτεροι ή χειρότεροι.
Ίδιοι.
Η κάμπια και οι φίλες της.
Χτύπησε το τηλέφωνο κι ήταν άλλο ένα θέμα που έπρεπε να λήξει.
Μπορώ ακόμα να λυπηθώ;

All those beautiful boyz...
Υπήρχατε πάντα εδώ.Κι εγώ πού σκατά ήμουν;

Άντε στο διάολο,μαλακισμένη.Τις κάμπιες μερικές φορές τις πατάμε κατά λάθος.
Αν είναι και επίτηδες, ακόμα καλύτερα.

Δεν ήθερλα να γράψω τίποτα από αυτά που έγραψα.Μόνο σκόρπιες σκέψεις.
Την επιστροφή σε ένα κόσμο που με φόβισε.Σε ένα γραφείο που μίσησα.

Κι είχα τόσα κέφια τελευταία.Ήταν όμως τρομακτικό.Τώρα ξέρω πού βρίσκομαι.

Κι ετοιμάστηκα

Παίρνω σακβουαγιάζ,πήρα αντηλιακό,πήρα βερμούδες και κάτι πιο καλά.
Ένας φίλος πήρε και προφυλακτικά.Καλά,αν χρειαστεί παίρνω κι από κει.

Έβαλα καλή διάθεση,ξέχασα την κούραση που κορόιδευα με διήμερα.Και πάω και πάλι.
Το έχω;
Αυτό αναρωτιόμαστε όλοι.Παρόλα αυτά επιμένουμε.Το προσπαθούμε.
Πηγαίνοντας στην Αμοργό,στο Λονδίνο ή και μέχρι τη γωνία του δρόμου.

Θυμήθηκα όλα τα cheesy τραγούδια που μου κάνουν καλοκαίρι.
Ελπίζω κι εγώ όπως όλοι σε καλοκαιρινούς έρωτες που θα με κάνουν να ξεχαστώ.
Και θα κάνω τελικά τα ίδια.Όπως όλοι.Αυτές τις λίγες μέρες που όλοι περιμένουν με αγωνία.
Χωρίς κανένα λόγο,απλά επειδή χρειαζόμαστε να περιμένουμε κάτι.

Ανησυχώ.Από τα καλοκαίρια καταλαβαίνω κάθε φορά πόσο μεγαλώνω.Πότε ήταν πέρυσι;
Πότε θα είναι του χρόνου;

Και νυστάζω,νυστάζω πολύ.Σας παρακαλώ μη με κουνήσετε από την παραλία.Δε θα ήθελα.
Κουραστικοί οι τελευταίοι μήνες.Όπως είναι πάντα.
Τίποτα δεν είναι διαφορετικό.Αλλά νομίζουμε ότι κάθε χρόνο είναι αλλιώς.

Και φέτος θα είναι καλύτερα.Κάποιες καλές φωτογραφίες θα μας δίνουν την αίσθηση ότι ζήσαμε τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας.Και μπορεί να τις έχουμε ζήσει.Μπορεί και όχι.

Και τους καλοκαιρινούς ενθουσιασμούς.Θα τους μεγεθύνω περισσότερο.Γιατί θα περάσω καλά.

Και θα περάσετε κι εσείς καλά.Αρκεί να το θέλετε.Και θα το θέλετε.
Κι αν πέσετε,πιαστείτε με ένα σχοινί από το φεγγάρι.Η΄ από ένα παλιό τραγούδι των ABBA.
Θυμηθείτε ο,τιδήποτε σας συνδέει με ωραία παλιά καλοκαίρια.Τα καλοκαίρια της ανακάλυψης.
Και η ανακάλυψη δεν έχει γίνει ακόμα.

Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα.Ζήσε αυτά που θέλεις να ζήσεις.Τίποτα καινούργιο.
Αλλά τίποτε αρκετά κακό ώστε να παλιώσει.

Κι ας ξεθωριάζει ο ήλιος λίγο τις αναμνήσεις.Καλύτερα που ξεθωριάζουν.
Πάντα μας κολάκευε το ξεθώριασμα.Κρύβει τις ατέλειες.Και τις δεύτερες σκέψεις.

Και γυρνάει στο μυαλό μου,εδώ και καιρό.The winner takes it all.Και κάποια άλλα που ακούγονται από Ιούνιο έως Σεπτέμβριο.Και μετά έπρεπε να πετάξεις τα cd,γιατί ντρεπόσουνα για αυτά.....

Και κοίταζες με ντροπή τα άλλα σώματα.Και μετά ξεδιάντροπα.Κι έκανες ποδήλατο.Και μαύριζες χωρίς να το θέλεις γιατί έπαιζες όλη μέρα.

Και...δεν έχει και.Καλοκαίρι.Όπως ήταν είναι και θα είναι.Αφήστε τον υπολογιστή και βγείτε λίγο εκεί έξω.Ακόμα κι αν έχει ζέστη ή άσχημο αέρα,δεν μπορεί κάτι θα σας φτιάξει τη διάθεση.Κάτι θα σας θυμίζει από παλιά.Η΄ από αυτά που θα έρθουν.

The beach

Φτάνοντας στην παραλία βρήκαμε μόνο έναν εγωισμό ελεύθερο.Άπλωσα την αξιοπρέπειά μου και κάθισα.
-Μα καλά,όλοι οι καλοί εγωισμοί είναι πιασμένοι;Και η άμμος πάλι γεμάτη αξιοπρέπειες,ούτε καρφίτσα δεν πέφτει.
-Ε,είναι να φτάσεις νωρίς.Η αισιοδοξία καίει λίγο το μεσημέρι.
-Τέλοσπάντων,μια που είσαι όρθιος θα μου φέρεις ένα ψέμα γλυκό με γάλα;Το θέλω δυνατό.
-Είναι λίγο ακριβά εδώ.
-Δεν πειράζει.Ξέρεις πόσο τα χρεώνουνε στην Αθήνα;
-Θα φας και τίποτα;
-Μπαα,τσίμπησα μερικές συγγνώμες.Θες κάτι εσύ;
-Θα μου φέρεις μια διαγραφή με έξτρα μαγιονέζα;Εχω ήδη πάρει και αγάπη με πάπρικα,μ'αρέσει να τα συνδυάζω...Εεε,χμ,συγγνώμη δεσποινίς μπορείτε να πάρετε λίγο τη μιζέρια σας από πάνω μου;Μου κρύβετε την αισιοδοξία και δε θα μαυρίσω ποτέ.
-Κοντεύεις να γκανιάσεις,πρόσεχε λίγο.
-Έχω πασαλειφτεί με αναμνήσεις με δείκτη προστασίας 20.Κι όμως,παρόλα αυτά νιώθω να καίγομαι.
-Στο είπα,η αισιοδοξία καίει πολύ το μεσημέρι.
-Μ'αρέσει.Δεν μπορεί όμως κι αυτή εδώ να πάρει τη μιζέρια της λίγο πιο πέρα;

ΤΟΣΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΧΑΣΕΙ ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΕΙ

ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ,

ΑΛΛΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΔΕΚΑΠΛΑΣΙΑ

ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

Όλες αυτές τις μέρες σκέφτηκα να γράψω τα χειρότερα.Ανακάλυψα όλο το μίσος και την οργή που θα μπορούσα να έχω μέσα μου.
Δεν ήξερα ότι μπορώ να μισήσω τόσο.Ότι θα μπορούσα να κλάψω έτσι.Ότι θα ένιωθα ποτέ τόση προδοσία.Σαν αυτή που έβλεπα σε μελό δράματα του Χόλλυγουντ.
Φώναξα στους δρόμους της Βαρκελώνης.Έβρισα δυνατά.Κανείς δεν καταλάβαινε.Ευτυχώς.
Ηρεμούσα και ξαναξεκινούσα.Και γέλασα όταν κάτι αστείο συνέβαινε.Και αισθάνθηκα όμορφα όταν με φλέρταραν.Και σκέφτηκα ότι οι Ισπανοί είναι σαν τα Lay's,κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο έναν.
Ευχαριστούσα το θεό που η μέρα του γάμου είχε περάσει.Γιατί ήμουνα εκεί,ήμασταν εκεί.Εγώ, η Marta, o Juanlu, ο Michael, η Selva και ο Tiago. Και οι Βραζιλιάνοι.Αλλά πάντα μπέρδευα τα ονόματά τους.Ο Fernando και ο Rafael και ο Enrique και μερικοί άλλοι....Δύο χρόνια μετά,αλλά σαν να μην είχε περάσει μια μέρα.Τόσο αγαπημένοι όπως παλιά.Όπως είχαμε δεθεί τότε.Κι έμαθα να πιστεύω στους ανθρώπους και στις ανθρώπινες σχέσεις.Πού ήταν αληθινές.Όταν τα χρόνια μου δεν ήταν λερωμένα,όπως είναι τώρα.Δεν υπήρξε στιγμή αμηχανίας.Ήμασταν οι ίδιοι δυο χρόνια μεγαλύτεροι και ακόμα περισσότερο αγαπημένοι!!Χορέψαμε με τα ίδια τραγούδια όπως τότε και γελάσαμε με τα ίδια αστεία,αλλά και με το πόσο μεγαλώσαμε.Με το πόσο αλλάξαμε αλλά και όχι.Με το που τελικά είμαστε πάλι μάζι.Και εισέπραξα όλη την αγάπη που χρειαζόμουν.Εκεί.Από ανθρώπους που δεν περίμενα.Που δεν είχαμε ίχνος ψευτιάς μεταξύ μας.Που μάλλον θα αγαπάω για πάντα.Και δε λέω μεγαλοστομίες.
Κι αναρωτήθηκα ποιος είμαι.Τί είμαι;Γιατί έγινα;Είμαι αυτός που ερωτεύτηκε τον Juanlu πριν 2 χρόνια και έγινε τελικά ο καλύτερός του φίλος,που έβγαινε στο Πανεπιστήμιο και μεθούσε,που ήταν στο Παρίσι,που σοβαρεύτηκε,που πήγε στρατό τρομαγμένος,που ξέρει ότι κάποιες φορές,αλλά όχι αυτήν,κατάφερε να χτίσει ωραίες σχέσεις,που σπάνια ακούει το τηλέφωνό του,που θέλει να ξαναδεί τη Γιάννα,να βγούνε και να γελάσουνε στο Quartier Latin,που προτιμάει τα μηνύματα,που λατρεύει το σεξ,που αυτή τη στιγμή θέλει να κλάψει,που του έχουν λείψει τόσα πράγματα,που ήθελε να γίνει ηθοποιός,που έχει κόμπλεξ,που πηγαίνει ενίοτε γυμναστήριο,που αγάπησε τον Γιάννη και τον Δημήτρη τόοοοσο πολυ τελικά,που έχει τη Γεωργία,τον Τάσο,τη Δέσποινα,την Έλενα,τους άλλους,που ενώ πιστεύει πως ποτέ δεν εμπιστεύτηκε τους ανθρώπους,πάντα σ'αυτούς στηριζόταν,που άλλαξε και ξαναάλλαξε και ξαναάλλαξε...Όλα αυτά και τόσα ακόμα.Που είναι fucked up από μόνος του,χωρίς να χρειάζεται να το φωνάξει και να το δείξει τόσο επιφανειακά,ωστέ να πειστούν μερικά χαζά αγοράκια,που τελικά δεν κάνουν ποτέ τον κόπο να κοιτάξουν βαθύτερα.Γιατί τελικά μέχρι εκεί έχουν μάθει.Στην επιφάνεια και στα πλαστά πράγματα.

Την πόλη την λάτρεψα.Κυρίως τον αέρα της,την αύρα της και τους ανθρώπους.Φυσικά και την αρχιτεκτονική της,αλλά αυτό που πρέπει κυρίως να κάνεις είναι να την περπατάς,να στέκεσαι και να γνωρίζεις ανθρώπους.
Μου στάθηκε όσο κανείς άλλος όταν έμαθα τα χειρότερα πράγματα για το μεγαλύτερο αρχίδι που γνώρισα ποτέ μου.Δεν ήταν ιούδας,γιατί δεν ξέρω αν με πρόδωσε τελικά.Μόνο τον εαυτό του κορόιδεψε.Κι εμένα,με όλα αυτά τα ψέματα.Και φάνηκα γελοίος και χαζός.Κι ας το πέρασα ξώφαλτσα και ας μην έχει ξεθυμάνει η οργή μου.
Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει ξαφνικά,πρώτη μου φορά που συμβαίνει αυτό.Γιατί τελικά πρώτη φορά πονάω έτσι.Και μισώ.
Αλλά ξαναξεκίνησε εκεί για χάρη της Βαρκελώνης και των ανθρώπων της.Μια πόλη που σου δείχνει ότι πρέπει να συνεχίσεις.Και ότι τίποτα δεν έχει τέλος,μόνο ακμές και παρακμές σε μια ατέρμονη αλυσίδα.
Έζησα την πιο μεγάλη προδοσία και τη μεγαλύτερη πληγή μου.Πόνεσα όσο ποτέ,αλλά η Βαρκελώνη μαγεύει και γιατρεύει.Δεν ξέρω αν είναι τσαρλατάνος,ώστε σε λίγες μέρες όλα να επιστρέψουν,αλλά δεν το πιστεύω.Τη Βαρκελώνη μπορείς να την εμπιστευτείς.Κι αφού δεν μπορώ πια να εμπιστευτώ τους ανθρώπους,αντέχω να εμπιστευτώ μια πόλη.
Που δε θα πει ψέματα,δε θα κοροϊδέψει,δε θα μουτρώσει χωρίς λόγο(ή ίσως τελικά με λόγο) και θα δεχτεί την αγάπη μου.
Έμεινα λίγες μέρες,αλλά προσπάθησα να φτάσω στην παραμικρή γειτονιά.Να δω ό,τι μπορώ,να μυρίσω,να γευτώ.Μπορείς να καταλάβεις πως από εκεί ξεκίνησε η ανακάλυψη της Αμερικής.
Συνδυάζει Ευρώπη και Μεσόγειο,αλλά νομίζω με λίγο πιο επιτυχημένο τρόπο απο ό,τι η Αθήνα(την οποία εννοείται αγαπάω σαν τρελός).
Και πανηγύρισα και τους τελευταίους δύο αγώνες της Ισπανίας.Τρελά.Κι ήταν η Αθήνα πριν πόσα χρόνια!!!
Το επόμενο που πήγαινα να γράψω ήταν μια αναλυτική περιγραφή της πόλης.Αυτό ίσως είναι άχρηστο και βαρετό αν δεν την έχεις ζήσει.Αν πάλι την έχεις ζήσει...δεν το χρειάζεσαι!!!!!
Καλώς σας βρήκα.Ανανεωμένος!