[...]

2 βδομάδες πονοκέφαλοι.
Θλίψη.
Αποκοπή από όλους και από όλα.
Δεν αντέχεται αυτό.
Και πότε περνάει γιατρέ μου;
Δες πρώτα τί θα κάνεις με τη ζωή σου.
Οχι,η μιζέρια λέω,πότε φεύγει.
Το δουλεύουμε.

Το κρανίο μου πάει να σπάσει.
Με το ζόρι κουνάω το χέρι μου και αντιδράω στα πράγματα.
Ίσως να δείξω ότι είμαι ζωντανός και είμαι εδώ.
Κι ας έχω κάνει διάλειμμα.
Διάλειμμα ή μαύρη τρύπα anyway.

Η πλήρης πτώση δίνει ώθηση για την άνοδο.
Ρε γαμώτο,δεν έχω κανένα θέμα στα ερωτικά μου ρε μάνα.Ίσα-ίσα είμαι πολυ χαρούμενος εκεί.
Μη με ρωτάς καλέ μου.Δεν ανάγονται όλα εκεί,έχω κι ένα μέλλον να σκεφτώ.
Και συνεχίζει.
Δεν μπορώ να γράψω.

Just another manic Monday (ή Η Κάμπια και οι φίλες της)

Ήταν ένα υπέροχο καλοκαίρι.Και πλήρως επικίνδυνο.
Ναι,μωρή,νιώθω Θεός και αν θέλω θα την κρίνω την ηλίθια.
Οι κάμπιες έχουν αισθήματα.
Αισθήματα χωρίς προφυλακτικό.

Άρνηση.Το ίντερνετ δε θέλει να με πλησιάσει.Ο υπολογιστής δε θέλει να φτάσει στα δάχτυλά μου.
Βουλιάζω όλο και πιο πολύ σε ένα βάλτο.Είμαι χαμηλά.
Βουρκώνω και χωρίς λόγο.
Η κάμπια έζησε το μεγάλο της έρωτα.

Μεταφράσεις αστείες και γλυκές.Tijo tijo mi sepetiho.
Ευχαριστώ για τα ταξίδια.Ήταν πολλά.
Ρε μαλάκα,γιατί δε δηλώνεις μόνιμος κάτοικος Κυκλάδων;
Corre,corre...

Να ξεφύγεις από τι;Η κάμπια αφήνει τη γλίτσα της παντού.
"Ο Σκορπιός αναγεννιέται από την στάχτη του".Ακόμα καλύτερος.
Σου επέστρεψαν επιτέλους τα συναισθήματα που χρειαζόσουν.
Την αυτοεπιβεβαίωση.

Λοιπόν,θα φερόμαστε σαν αγόμενα και φερόμενα όντα και μετά θα κατηγορούμε τα πάθη μας.Και θα ζητάμε συγχώρεση.Γιατί είσαι μία κάμπια και μισή.Με σημάδια.
Το απέραντο γαλάζιο βυθίστηκε.Και σε πήρε κι εσένα.

Δεν μπορείς να γράψεις πια.Κι είχα σκεφτεί τόσα πολλά.
Πονάει το κεφάλι μου.Είχα σκεφτεί τόσα πολλά τον Αύγουστο.
Ήταν Αύγουστος;

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε.Είμαστε εδώ.Όλοι.Καλύτεροι ή χειρότεροι.
Ίδιοι.
Η κάμπια και οι φίλες της.
Χτύπησε το τηλέφωνο κι ήταν άλλο ένα θέμα που έπρεπε να λήξει.
Μπορώ ακόμα να λυπηθώ;

All those beautiful boyz...
Υπήρχατε πάντα εδώ.Κι εγώ πού σκατά ήμουν;

Άντε στο διάολο,μαλακισμένη.Τις κάμπιες μερικές φορές τις πατάμε κατά λάθος.
Αν είναι και επίτηδες, ακόμα καλύτερα.

Δεν ήθερλα να γράψω τίποτα από αυτά που έγραψα.Μόνο σκόρπιες σκέψεις.
Την επιστροφή σε ένα κόσμο που με φόβισε.Σε ένα γραφείο που μίσησα.

Κι είχα τόσα κέφια τελευταία.Ήταν όμως τρομακτικό.Τώρα ξέρω πού βρίσκομαι.