[...]

2 βδομάδες πονοκέφαλοι.
Θλίψη.
Αποκοπή από όλους και από όλα.
Δεν αντέχεται αυτό.
Και πότε περνάει γιατρέ μου;
Δες πρώτα τί θα κάνεις με τη ζωή σου.
Οχι,η μιζέρια λέω,πότε φεύγει.
Το δουλεύουμε.

Το κρανίο μου πάει να σπάσει.
Με το ζόρι κουνάω το χέρι μου και αντιδράω στα πράγματα.
Ίσως να δείξω ότι είμαι ζωντανός και είμαι εδώ.
Κι ας έχω κάνει διάλειμμα.
Διάλειμμα ή μαύρη τρύπα anyway.

Η πλήρης πτώση δίνει ώθηση για την άνοδο.
Ρε γαμώτο,δεν έχω κανένα θέμα στα ερωτικά μου ρε μάνα.Ίσα-ίσα είμαι πολυ χαρούμενος εκεί.
Μη με ρωτάς καλέ μου.Δεν ανάγονται όλα εκεί,έχω κι ένα μέλλον να σκεφτώ.
Και συνεχίζει.
Δεν μπορώ να γράψω.