ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

Όλες αυτές τις μέρες σκέφτηκα να γράψω τα χειρότερα.Ανακάλυψα όλο το μίσος και την οργή που θα μπορούσα να έχω μέσα μου.
Δεν ήξερα ότι μπορώ να μισήσω τόσο.Ότι θα μπορούσα να κλάψω έτσι.Ότι θα ένιωθα ποτέ τόση προδοσία.Σαν αυτή που έβλεπα σε μελό δράματα του Χόλλυγουντ.
Φώναξα στους δρόμους της Βαρκελώνης.Έβρισα δυνατά.Κανείς δεν καταλάβαινε.Ευτυχώς.
Ηρεμούσα και ξαναξεκινούσα.Και γέλασα όταν κάτι αστείο συνέβαινε.Και αισθάνθηκα όμορφα όταν με φλέρταραν.Και σκέφτηκα ότι οι Ισπανοί είναι σαν τα Lay's,κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο έναν.
Ευχαριστούσα το θεό που η μέρα του γάμου είχε περάσει.Γιατί ήμουνα εκεί,ήμασταν εκεί.Εγώ, η Marta, o Juanlu, ο Michael, η Selva και ο Tiago. Και οι Βραζιλιάνοι.Αλλά πάντα μπέρδευα τα ονόματά τους.Ο Fernando και ο Rafael και ο Enrique και μερικοί άλλοι....Δύο χρόνια μετά,αλλά σαν να μην είχε περάσει μια μέρα.Τόσο αγαπημένοι όπως παλιά.Όπως είχαμε δεθεί τότε.Κι έμαθα να πιστεύω στους ανθρώπους και στις ανθρώπινες σχέσεις.Πού ήταν αληθινές.Όταν τα χρόνια μου δεν ήταν λερωμένα,όπως είναι τώρα.Δεν υπήρξε στιγμή αμηχανίας.Ήμασταν οι ίδιοι δυο χρόνια μεγαλύτεροι και ακόμα περισσότερο αγαπημένοι!!Χορέψαμε με τα ίδια τραγούδια όπως τότε και γελάσαμε με τα ίδια αστεία,αλλά και με το πόσο μεγαλώσαμε.Με το πόσο αλλάξαμε αλλά και όχι.Με το που τελικά είμαστε πάλι μάζι.Και εισέπραξα όλη την αγάπη που χρειαζόμουν.Εκεί.Από ανθρώπους που δεν περίμενα.Που δεν είχαμε ίχνος ψευτιάς μεταξύ μας.Που μάλλον θα αγαπάω για πάντα.Και δε λέω μεγαλοστομίες.
Κι αναρωτήθηκα ποιος είμαι.Τί είμαι;Γιατί έγινα;Είμαι αυτός που ερωτεύτηκε τον Juanlu πριν 2 χρόνια και έγινε τελικά ο καλύτερός του φίλος,που έβγαινε στο Πανεπιστήμιο και μεθούσε,που ήταν στο Παρίσι,που σοβαρεύτηκε,που πήγε στρατό τρομαγμένος,που ξέρει ότι κάποιες φορές,αλλά όχι αυτήν,κατάφερε να χτίσει ωραίες σχέσεις,που σπάνια ακούει το τηλέφωνό του,που θέλει να ξαναδεί τη Γιάννα,να βγούνε και να γελάσουνε στο Quartier Latin,που προτιμάει τα μηνύματα,που λατρεύει το σεξ,που αυτή τη στιγμή θέλει να κλάψει,που του έχουν λείψει τόσα πράγματα,που ήθελε να γίνει ηθοποιός,που έχει κόμπλεξ,που πηγαίνει ενίοτε γυμναστήριο,που αγάπησε τον Γιάννη και τον Δημήτρη τόοοοσο πολυ τελικά,που έχει τη Γεωργία,τον Τάσο,τη Δέσποινα,την Έλενα,τους άλλους,που ενώ πιστεύει πως ποτέ δεν εμπιστεύτηκε τους ανθρώπους,πάντα σ'αυτούς στηριζόταν,που άλλαξε και ξαναάλλαξε και ξαναάλλαξε...Όλα αυτά και τόσα ακόμα.Που είναι fucked up από μόνος του,χωρίς να χρειάζεται να το φωνάξει και να το δείξει τόσο επιφανειακά,ωστέ να πειστούν μερικά χαζά αγοράκια,που τελικά δεν κάνουν ποτέ τον κόπο να κοιτάξουν βαθύτερα.Γιατί τελικά μέχρι εκεί έχουν μάθει.Στην επιφάνεια και στα πλαστά πράγματα.

Την πόλη την λάτρεψα.Κυρίως τον αέρα της,την αύρα της και τους ανθρώπους.Φυσικά και την αρχιτεκτονική της,αλλά αυτό που πρέπει κυρίως να κάνεις είναι να την περπατάς,να στέκεσαι και να γνωρίζεις ανθρώπους.
Μου στάθηκε όσο κανείς άλλος όταν έμαθα τα χειρότερα πράγματα για το μεγαλύτερο αρχίδι που γνώρισα ποτέ μου.Δεν ήταν ιούδας,γιατί δεν ξέρω αν με πρόδωσε τελικά.Μόνο τον εαυτό του κορόιδεψε.Κι εμένα,με όλα αυτά τα ψέματα.Και φάνηκα γελοίος και χαζός.Κι ας το πέρασα ξώφαλτσα και ας μην έχει ξεθυμάνει η οργή μου.
Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει ξαφνικά,πρώτη μου φορά που συμβαίνει αυτό.Γιατί τελικά πρώτη φορά πονάω έτσι.Και μισώ.
Αλλά ξαναξεκίνησε εκεί για χάρη της Βαρκελώνης και των ανθρώπων της.Μια πόλη που σου δείχνει ότι πρέπει να συνεχίσεις.Και ότι τίποτα δεν έχει τέλος,μόνο ακμές και παρακμές σε μια ατέρμονη αλυσίδα.
Έζησα την πιο μεγάλη προδοσία και τη μεγαλύτερη πληγή μου.Πόνεσα όσο ποτέ,αλλά η Βαρκελώνη μαγεύει και γιατρεύει.Δεν ξέρω αν είναι τσαρλατάνος,ώστε σε λίγες μέρες όλα να επιστρέψουν,αλλά δεν το πιστεύω.Τη Βαρκελώνη μπορείς να την εμπιστευτείς.Κι αφού δεν μπορώ πια να εμπιστευτώ τους ανθρώπους,αντέχω να εμπιστευτώ μια πόλη.
Που δε θα πει ψέματα,δε θα κοροϊδέψει,δε θα μουτρώσει χωρίς λόγο(ή ίσως τελικά με λόγο) και θα δεχτεί την αγάπη μου.
Έμεινα λίγες μέρες,αλλά προσπάθησα να φτάσω στην παραμικρή γειτονιά.Να δω ό,τι μπορώ,να μυρίσω,να γευτώ.Μπορείς να καταλάβεις πως από εκεί ξεκίνησε η ανακάλυψη της Αμερικής.
Συνδυάζει Ευρώπη και Μεσόγειο,αλλά νομίζω με λίγο πιο επιτυχημένο τρόπο απο ό,τι η Αθήνα(την οποία εννοείται αγαπάω σαν τρελός).
Και πανηγύρισα και τους τελευταίους δύο αγώνες της Ισπανίας.Τρελά.Κι ήταν η Αθήνα πριν πόσα χρόνια!!!
Το επόμενο που πήγαινα να γράψω ήταν μια αναλυτική περιγραφή της πόλης.Αυτό ίσως είναι άχρηστο και βαρετό αν δεν την έχεις ζήσει.Αν πάλι την έχεις ζήσει...δεν το χρειάζεσαι!!!!!
Καλώς σας βρήκα.Ανανεωμένος!