17.5.08

Χαιρετισμοί από Βοϊδομάτη




Είμαι περήφανος

Που δε φοβάσαι

Που διασκεδάζεις
Κάνε μας διασήμους

Να μας θυμάσαι

Πού είσαι; Τι κάνεις; Πού πας;

Πειράζει που φοβάμαι που θα γδυθείς;

Έχουν ματώσει οι ρώγες μου,δε φταις εσύ.Τα μπλουζάκια μάλλον.

Κι αυτό το γαμημένο το σπυρί στην πλάτη.

Μου λείπεις.Όχι τόσο που λείπεις,αλλά που δε μιλάμε αρκετά.

Οι χαιρετισμοί σου με εξιτάρουν!τι θες όμως να καταλάβω όταν φοβάσαι το πότε θα βρεθείτε με ανθρώπους; Ευτυχώς που με θεωρείς γουρούνι.

Είχα καιρό να μαλακιστώ.

3 σχόλια:

tovenito είπε...

μην μου πεις ότι τη μάτωσες εσύ;;;; i will keep an eye on you

the boy with the arab strap είπε...

πρωτη φορα διαβαζω το μπλογκ σου , ειναι δειχνει οτι εισαι ευαίσθητος πολυ .

LieAsADream είπε...

Όχι!!Αποφάσισε να ματώσει από μόνη της και δεν το λεω καθόλου ειρωνικά :)

I don't do favours

Η φωτογραφία μου
Κυνηγημένος από αγάπη και προστασία,φίλους και έρωτες,θέλω να λασπώσω,για λίγες φορές ακόμα,να μη μεγάλωσω,να μη φοβάμαι την απώλεια,να μη σκέφτομαι λογικά.Αφήνω το συναίσθημα και με παρασύρει,το βρίσκω σαχλό και βάζω μπροστά μια φτιαχτή ανωριμότητα να με βοηθήσει να μείνω αθώος.Οχι,οχι,αθώος,απλά ένα παιδί που ανακαλύπτει.

Αρχειοθήκη ιστολογίου