Career Boys

Αυτοκίνητο. Μετρό. Εφετείο.

Μόδα. Σχόλια. Γραφειοκρατία. Τρέξιμο.

Κουτσομπολιό. Καφές. Καλοκαίρι.

Γέλιο. Εκνευρισμός.

Τυχαία συνάντηση. Σύμπτωση. Μοίρα.

Καφές. Ξανά. Τηλέφωνα. Μετρό.

Γραφείο. Υπολογιστής. Τηλέφωνο.

Αισιοδοξία. Μιζέρια. Άγχος.

Μελαγχολία. Άγχος. όχι πάντα.

Εκτυπωτής. Ποίηση. Νέα. Εικόνες.

Τεχνική έκθεση. Αυτοσχεδιασμός. Ταινία.

Τηλέφωνο. Τσιγάρο. Νέα. Σενάριο.

Χαρτί. Στυλό. Φωτοτυπίες.

Τσιγάρο. Άγχος.

Τσιγάρο.

Ξοδεύετε απίστευτο χαρτί. Οικολογία.
Συνείδηση. Ερωτισμός.

όλα στο πακέτο του ενός. και σύντομα με νέα κομμάτια.

Τίτλοι Τέλους

Ξυπνάς νεκρός.Δεν ξέρεις,αυτό σίγουρα.
Φταίς εσύ,φταίει κι ο αλλός.
Δεν είναι ερωτευμένος,στο είπε.
Τι χρειάζεται για να σώσουμε κάτι.
Το κουράγιο εξαντλήθηκε.
Θέλεις να βάλεις τα κλάματα.
Δεν μπορείς μπροστά σε κόσμο.
Έλα να το λύσουμε.
Τον χάνεις.
Ήταν ωραία μέρα για να χωρίσεις.

Δεν ισχύει,ε;
Θες να σου πουν ότι το ονειρεύτηκες.
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.
Πιστεύεις πως γυρίζει.
Ελπίζεις πως γυρίζει.
Το ελπίζεις μέχρι θανάτου.
Μπορεί εσύ να φταις,δεν στάθηκες αρκετά.
Πάντα εσένα θα κατηγορούμε.
Κι ας μην είναι ερωτευμένος ο άλλος.
Μην ψάχνεις για θαύματα.
Τα ξέχασες προ πολλού.
Θες να ξαναπιστέψεις.

Κανείς δε σε καβαλάει αν δε σκύψεις πρώτα.
Έσκυψες πολλές φορές.
Γιατί δεν ανέβηκες όμως;
Πώς ξεστόμισες τις λέξεις;
Για ποιά φεγγάρια σε ρωτάει;
Δε βλέπεις τίποτα,μόνο σκοτάδι.
Σκέφτηκε να σου στείλει καλημέρα.
Γιατί;
Δεν καταλαβαίνει ότι σε πονάει;
Σε ενοχλεί λίγο που αυτόν δεν τον νοιάζει.
Που σου λέει να το συζητήσετε κάποια άλλη φορά.

Δεν είναι τελεσίγραφο.
Και μόνο που δεν μπόρεσε να απαντήσει αμέσως στο αν θα είστε μαζί.
Εκεί ήρθε το τέλος.
ΤΕΛΟΣ;
Δεν αντέχεις την ιδέα,αλλά πάντα ήσουν σκληρός.
Θα τα καταφέρεις.Σίγουρα.
Απλά δε θέλεις τίποτα τώρα.
Θα επιστρέψεις στο σεξ που σε τρομάζει.
Το ανούσιο,το αγχωτικό.
Απλά δε θέλεις τίποτα τώρα.

Κοιτάς τα χέρια σου και απορείς που γράφεις.
Με τι δύναμη;
Για ποιό λόγο;
Ποιά χρονιά,ποιά στιγμή έγινες έτσι;

Γιατί σου στέλνει καλημέρα;
Αντίο

Ένα άχαρο γραφείο.Αναρωτιέσαι.
Σκοτώνεις χρόνο.
Σήμερα είσαι τυχερός.Σιχαίνεσαι που σε απασχολούν τόσο πεζά θέματα.Εσύ είσαι ανώτερος.
Δεν κάνω τίποτα από υποχρέωση,μ'ακούς?

Κάνω υποχωρήσεις,αλλά ποτέ με σένα.Γι'αυτό σου φέρομαι άσχημα.
Μερικές φορές σε αγνοώ.Αλλά μου είναι δύσκολο.

Απορείς που γράφεις από εδώ.Το Κολωνάκι δεν ενδείκνυται.

Οι δύσκολες στιγμές του κάστινγκ.Βαριέσαι.
Δύσκολη η ώρα που συνειδητοποιείς ότι δε θα ήθελες να είσαι εδώ.
Ας μην ήσουν σε παράδεισο,αλλά ας ήσουν αλλού.

Επιμένεις.Αποκτάω ενέργεια.
Μία κυρία από Κέντρο Ψυχικής Υγείας μου χτυπάει την πόρτα.Σημάδι?

Το βασίλειο της κοινωνικότητας έρχεται το απόγευμα.
Μοναχικό.Κουραστικό.Με απίστευτη ακτινοβολία να σου διαπερνάει το κεφάλι.

Έχω μεγάλη περιέργεια.Γιατί η κοπέλα εκείνη το πρωί χαμογελούσε στο μετρό?
Στον εαυτό της.Φαινόμαστε αστείοι στην ευτυχία μας και γελοίοι στη δυστυχία.Πότε
φαινόμαστε καλά?

Πέρασε ένα ζευγάρι αργά χτες κάτω από το μπαλκόνι.Δεν καταλάβα,γελούσαν ή έκλαιγαν?
Πρώτη φορά το παθαίνω.Τι ιστορία να κρύβεται?Ένας θάνατος φίλου,ένας χωρισμός ή ένα
τραγελαφικό αστείο?Με συγκλόνισαν.Δεν ήξερα ότι μπορεί να μοιάσει τόσο ο λυγμός με το γέλιο.

Η΄ μάλλον το ήξερα.Αυτό δε χρησιμοποιείς πάντα?
Την υπέροχη ομοιότητά τους για να δείχνεις αστείος και όχι γέλοιος.
Μόνο που μάλλον δείχνεις θλιβερός.

Δυο γειτόνισσες τσακώθηκαν για το κλιματιστικό.Η μια τραυματίστηκε στο κεφάλι.
Κάπως σαν τις συνέπεια ενός έρωτα.

"Δε φτάνει που έκανα έρωτα στο μπάζο" ακούω από μέσα.Εδώ την ξέρω την ιστορία.
όλοι την ξέρουμε.Είνα περίεργο να γίνεσαι ξένος.Και κακό.
Σίγουρα ξέρεις καλά από κακία.Η δεύτερη άμυνα μετά το γέλιο.Κι ο σαρκασμός.
Κι ένα τασάκι.Που γεμίζει ή εκτοξεύεται.

4 τοίχοι,2 πόρτες κι ένα σχόλιο."Όταν μπαίνουμε μέσα λέμε και μια καλημέρα."
Ήθελα,αλλα δε σε ξέρω.Είμαστε ξένοι και θα παραμείνουμε.όχι γιατί έτσι το θέλω ή το θέλεις.Απλά γιατί έτσι είμαστε.Δεν μπορούμε.Καλημέρα όμως,αλλά δεν την εύχομαι.
Μία καλή ευχή είναι συνήθως επικίνδυνη.Και για σένα και για μένα.Και ψυχοφθόρα.

Ελπίζω κάποιος να αναρωτιέται γιατί σήμερα σιγοτραγούδησα στο γραφείο και γιατί επιτάχυνα στο δρόμο.Τον ευχαριστώ.

Χα!

Η μάνα μου με ρώτησε χτες αν κάνω εργασιοθεραπεία

για κάποιο λόγο.

Πονηρό υφάκι. Ξέρει.

Μάλλον το ότι δουλεύω από τις εννιά το πρωί

ως τις 12 το βράδυ,αυτό δειχνει.

Μικρέ μου Τσιτσίνο,

ξέρεις πολύ καλά τι κάνω αφου μαζί κοιμόμαστε κάθε βράδυ.Είμαι πτώμα σήμερα.Και ψυχολογικά.

Η απόσταση με έχει κουράσει μικρέ μου,και φτιάχνομαι στην εργασιοθεραπεία,αλλά είναι μάλλον υπερβολή ότι τη Δευτέρα θα είμαι σε δύο δουλειές.Ευτυχώς Τσιτσίνο θα είναι κι ο Αντώνης εκεί τελικά.Θα έχει παραπάνω πλάκα από όση περίμενα.

Λοιπόν,σήμερα μιλήσαμε και υποθέτω είμαστε καλά.Δε σου έχει δεθεί ποτέ η γώσσα κόμπος,μικρέ μου;;Ε,λοιπόν,εγώ αυτό έχω πάθει.Είναι κάτι που πάντα πάθαινα στο φλερτ και στο πέσιμο,αλλά πώς μπορεί να συμβαίνει στο μεγάλο μου έρωτα;;;

Τελοσπάντων,το πρόβλημά μου είναι ότι έχω τόσο πολλά και δεν μπορώ να πω τίποτα.Αυτόματα θα κατηγορούσα τον άλλο,αλλά φταίω κι εγώ,το ξέρω πως φταίω.Έτσι,λοιπον,σε κάθε τηλεφώνημα,ξεκινάω προσπαθώντας να λύσω τον γλωσσοδέτη που έχω πάθει,αλλά μέχρι να γίνει αυτό,έχει γίνει γόρδιος η γλώσσα του άλλου.Το κακό timing που λες μικρέ μου,ήταν πάντα ορόσημο σε αυτήν τη σχέση.

Τσιτσίνο,όταν θα σε δώσω πίσω,με πόνο ψυχής να το ξέρεις,θα μάθεις στο φίλο σου να με βοηθάει λίγο σε αυτά;;Θα σου εξηγήσω τί ακριβώς θέλω.Ευτυχώς που δε μιλάς,γιατί ποτέ δεν μπορούσα να εξηγηθώ καλά λεκτικώς(μήπως έχω κάνει λάθος επαγγελματικό προσανατολισμό;;;).Θα καταλάβεις εσύ...

Αααα,και να μη με κοροϊδεύει όταν λέω πράγματα που μπορεί να είναι τελείως άκυρα για την κατάσταση εκεί,αλλά πού θέλει να ξέρω,εδώ κι αυτός δεν είχε ακούσει τα μισά από αυτά που είχα πει κάποιες φορές.

Τσίτσο μου,από αύριο θα χαθούμε λίγο,γιατί θα λείπω ολόκληρες μέρες,να ξέρεις όμως πως πάντα το κρεβάτι μου είναι και δικό σου οπότε μη νιώσεις μόνος.

Νομίζω πως σήμερα με απάτησε επισήμως και με ντοκουμέντα.Κι εγώ πιστεύω στην Τέχνη,αλλά ποτέ δεν έκανα όλο οσα πιστεύω,θα μου ήταν τρομερά δύσκολο!

Άσε,Τσιτσίνο,έχω κλάσει μαλλί.Ευτυχώς που ξάνοιξε ο καιρός και με έχει πιάσει η αισιοδοξία.Μέχρι που έχω μειώσει και το κάπνισμα σχετικά.Τσίτσινο,αν μιλήσετε το απόγευμα,να του δώσεις πολλά φιλιά,να του πεις να προσέχει,να συνεχίσει να περνάει όσο καλά περνάει και να μη φοβάται να επιστρέψει,δεν είμαι τρικέφαλο τέρας,μ'ένα κορμί κι ένα μυαλό ό,τι κάνω.

Η Ροδόπη,Τσιτσίνο,πιστεύεις ότι είναι μακριά για 2ήμερο;

Bis Bald
Ο κηδεμόνας σου

Όπως έπρεπε να γίνει

ΜΠΟΥΠΙΝΟ

μπουπίνος

ΒΟΟΡ

ΑΔΕΡΦΟΥΛΗΣ
μπουπάκι

boopkid

Φιλιά από Βοϊδομάτη....
Χαιρετισμούς στο Βίκο και στα Γιάννενα,μωράκι

SPLENDID

(ή οδηγός για ένα βράδυ σε massive club της παραλιακής)

Ξεκινάμε κούτσα-κούτσα από την περιοχή που μένουμε.Οπλιζόμαστε με θάρρος και επιμονή για αυτό που πάμε να κάνουμε,γιατί λόγω καιρού και εποχής δεν είμαστε οι μόνοι που είχαμε αυτήν τη φαεινή ιδέα.Βλαστημάμε που ξεκινήσαμε τόσο αργά γιατί θα βρούμε κίνηση.Βρίσκουμε κίνηση τελικά(οχι,δεν είμαστε μέντιουμ,αλλά μας λες καλούς κοινωνικούς ανακριτές).

Βρίσκουμε ότι πιο κεφάτο έχουμε στο ράδιο(κατα προτίμηση Madonna,άντε στο τσακίρ κέφι και τίποτα eightiλες,μπας και κρατηθούμε ζωντανοί στη διάρκεια της διαδρομής).Δεν εκνευριζόμαστε με τους άλλους οδηγούς κι αυτοί στην ίδια κατάσταση βρίσκονται(ΕΞΑΙΡΕΣΗ: Αν θέλουμε,μπορούμε να εκνευριστούμε και να γαμοσταυρίσουμε τους οδηγούς που μπαίνουν σφήνες και την έχουν δει κάποιοι,νομίζοντας ότι εφόσον έχουν αγοράσει το Χ μοντέλο,ο δρόμος είναι πιστα WRC και φυσικά τους ανήκει.Άμα λάχει,μουτζώνουμε κιόλας,για να περάσει ευχάριστα η ώρα.)

Μπαίνουμε σιγά-σιγά στα λημέρια των νυχτερινών κλαμπ όταν δούμε άπειρα αυτοκίνητα και πολλά ταξί κολλημένα στη δεξιά λωρίδα.Διατηρούμε την ψυχραιμία μας και φυσικά δεν μπαίνουμε σε αυτή τη λωρίδα,γιατί θέλουμε να παρκάρουμε πιο κάτω.

Αν είμαστε τυχεροί,βρίσκουμε να παρκάρουμε.Αν όχι,ο οδηγός διατηρεί το διακίωμα να μη δώσει συμβουλές για τη συγκεκριμένη περίσταση.Μπορείτε να αυτοσχεδιάσετε.

Παίρνουμε τα πόδια μας και φτάνουμε στην είσοδο του συγκεκριμένου club.Εκει,βλέπουμε τον κόσμο,μας πιάνει ένα μικρό άγχος,αλλά παραμένουμε κύριοι και ξέρουμε ότι εμείς θα μπούμε.(Οφείλω να ομολογήσω τη χαρά,που δε θα έπρεπε να έχω,επειδή με επέλεξε ένας πορτιέρης με μεταπτυχιακό στο Face control από τα ΤΕΙ Γαύδου.Τι να γίνει όμως,πιστεύω πως όλοι θα χαιρόμασταν.)

Μπαίνουμε στην ουρά Νο 2 (να θυμηθούμε να μην ξαναερθούμε ποτέ έτσι και ξαφνικά θυμόμαστε γιατί τα έχουμε κόψει εδώ και τόσο καιρό όλα αυτά...Λες να μεγάλωσα πάαααρα πολύ;;)για το ταμείο.Άμεσα σε βρίσκει μία κακομοίρα που κάνει promotion σε τσιγάρα και πρέπει να σε κυνηγήσει.Ας θεωρήσουμε αυτή την ουρά Νο 3.

Ξεμπερδεύουμε και από αυτή την ουρά και φτάνουμε στο σημαντικότερο σημείο της βραδιάς.Να βρούμε πού θα κάτσουμε.Είναι δύσκολο,ναι,αλλά μορφωμένοι άνθρωποι είμαστε και όλο και στην πλάτη κάποιου θα βρούμε να κάτσουμε.Προσπερνάμε διακριτικά τον ηθοποιό και την τραγουδιάρα που κάθονται στο restaurant δεξιά μας και συνεχίζουμε ακάθεκτοι τον αγώνα.

Σπρώχνουμε οποιαδήποτε ξανθιά βρεθεί μπροστά μας...Δηλαδή όλες(τί πράγμα κι αυτό,αναρωτιέσαι αν τις έφτιαξαν με καρμπόν).(Σ.Σ.Η ξανθιά δεν είναι απαραίτητο να είναι φυσική και πολύ περισσότερο δε χρειάζεται να είναι ξανθιά,είδαμε και άπειρες μελαχροινές που ήταν "ξανθιές",το ξανθιά είναι μεταφορικός όρος).Και μπαστακωνόμαστε μέσα στη μέση,ακριβώς στο σημείο που όλοι ξαφνικά θα θυμηθούν ότι θέλουν να περάσουν για να πάνε τουαλέτα,για να κάνουν μια γνωριμία,να κάνουν ένα περίπατο βρε αδερφέ.Ας θεωρήσουμε όλο αυτό ουρά Νο4.

Η αλήθεια είναι ότι μας αρέσει τελικά η μουσική,αλλά το θέλεις το τραπεζάκι σου και τις καρέκλες σου στην ηλικία που έφτασες,οπότε ξέρουμε ότι δε θα κάνουμε ποτέ ξανά την παραχώρηση.Άσε που για να παμε τουαλέτα να ξαλλεγράρουμε λίγο,πρέπει να βρεθούμε στην ουρά Νο54(από το Studio συνειρμικώς επονομαζόμενη).

Αγνοούμε κάθε σκατόφατσα τριγύρω που μπορεί να μας χαλάσει τη διάθεση και μόνο που υπάρχει...αλλα,έλα που υπάρχουνε πολλές.Σπρώχνουμε λοιπόν,κατά βούληση,όπου και όποτε το θεωρούμε αναγκαίο,ιδίως όταν χορεύουμε το 4minutes και το Μέσα Σου.

Μ'αυτά και με εκείνα αποφασίζουμε να φύγουμε,αφού έχουμε δει και τον ιδιαιτέρως θεαματικό χορευτή επι σκηνής.Φυσικά το μαλλί του είναι πιο θεαματικό από αυτόν που κάνει αερόμπικ,γιατί σχεδόν λάμπει στο σκοτάδι.Αλλά μετά από τόσο γυμναστήριο,πού καιρός για καλλιέργεια του γούστου.Πρέπει να τον κατάλαβουμε και να συμπαρασταθούμε.

Ουρά Νο5.Η πιο βασανιστική.Αυτή που περιμένεις να βγεις προσπαθώντας να χωθείς μέσα από όλο τον κόσμο.Βγαίνουμε τελικά.Μάλλον τελικά δεν ήταν τόσο άσχημα.Αλλά δεν ήπιαμε πολύ,δεν χορέψαμε πολύ,δε γελάσαμε πολύ,δε γίναμε έτσι όπως ήμασταν όταν τα κάναμε αυτά.Μάλλον δε θέλουμε πια όλα αυτά.

Παρατηρούμε τους πορτιέρηδες βγαίνοντας.Δεν είναι κακοί κι αυτοί οι κακομοίρηδες.Μόνο λίγο μίζεροι.Παίρνουμε ξανά τα πόδια μας,καληνυχτιζόμαστε και πάμε προς τα αυτοκίνητα.Ξεκινάμε.Ας το θεωρήσουμε ουρά Νο6...