Career Boys

Αυτοκίνητο. Μετρό. Εφετείο.

Μόδα. Σχόλια. Γραφειοκρατία. Τρέξιμο.

Κουτσομπολιό. Καφές. Καλοκαίρι.

Γέλιο. Εκνευρισμός.

Τυχαία συνάντηση. Σύμπτωση. Μοίρα.

Καφές. Ξανά. Τηλέφωνα. Μετρό.

Γραφείο. Υπολογιστής. Τηλέφωνο.

Αισιοδοξία. Μιζέρια. Άγχος.

Μελαγχολία. Άγχος. όχι πάντα.

Εκτυπωτής. Ποίηση. Νέα. Εικόνες.

Τεχνική έκθεση. Αυτοσχεδιασμός. Ταινία.

Τηλέφωνο. Τσιγάρο. Νέα. Σενάριο.

Χαρτί. Στυλό. Φωτοτυπίες.

Τσιγάρο. Άγχος.

Τσιγάρο.

Ξοδεύετε απίστευτο χαρτί. Οικολογία.
Συνείδηση. Ερωτισμός.

όλα στο πακέτο του ενός. και σύντομα με νέα κομμάτια.

Τίτλοι Τέλους

Ξυπνάς νεκρός.Δεν ξέρεις,αυτό σίγουρα.
Φταίς εσύ,φταίει κι ο αλλός.
Δεν είναι ερωτευμένος,στο είπε.
Τι χρειάζεται για να σώσουμε κάτι.
Το κουράγιο εξαντλήθηκε.
Θέλεις να βάλεις τα κλάματα.
Δεν μπορείς μπροστά σε κόσμο.
Έλα να το λύσουμε.
Τον χάνεις.
Ήταν ωραία μέρα για να χωρίσεις.

Δεν ισχύει,ε;
Θες να σου πουν ότι το ονειρεύτηκες.
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.
Πιστεύεις πως γυρίζει.
Ελπίζεις πως γυρίζει.
Το ελπίζεις μέχρι θανάτου.
Μπορεί εσύ να φταις,δεν στάθηκες αρκετά.
Πάντα εσένα θα κατηγορούμε.
Κι ας μην είναι ερωτευμένος ο άλλος.
Μην ψάχνεις για θαύματα.
Τα ξέχασες προ πολλού.
Θες να ξαναπιστέψεις.

Κανείς δε σε καβαλάει αν δε σκύψεις πρώτα.
Έσκυψες πολλές φορές.
Γιατί δεν ανέβηκες όμως;
Πώς ξεστόμισες τις λέξεις;
Για ποιά φεγγάρια σε ρωτάει;
Δε βλέπεις τίποτα,μόνο σκοτάδι.
Σκέφτηκε να σου στείλει καλημέρα.
Γιατί;
Δεν καταλαβαίνει ότι σε πονάει;
Σε ενοχλεί λίγο που αυτόν δεν τον νοιάζει.
Που σου λέει να το συζητήσετε κάποια άλλη φορά.

Δεν είναι τελεσίγραφο.
Και μόνο που δεν μπόρεσε να απαντήσει αμέσως στο αν θα είστε μαζί.
Εκεί ήρθε το τέλος.
ΤΕΛΟΣ;
Δεν αντέχεις την ιδέα,αλλά πάντα ήσουν σκληρός.
Θα τα καταφέρεις.Σίγουρα.
Απλά δε θέλεις τίποτα τώρα.
Θα επιστρέψεις στο σεξ που σε τρομάζει.
Το ανούσιο,το αγχωτικό.
Απλά δε θέλεις τίποτα τώρα.

Κοιτάς τα χέρια σου και απορείς που γράφεις.
Με τι δύναμη;
Για ποιό λόγο;
Ποιά χρονιά,ποιά στιγμή έγινες έτσι;

Γιατί σου στέλνει καλημέρα;
Αντίο

Ένα άχαρο γραφείο.Αναρωτιέσαι.
Σκοτώνεις χρόνο.
Σήμερα είσαι τυχερός.Σιχαίνεσαι που σε απασχολούν τόσο πεζά θέματα.Εσύ είσαι ανώτερος.
Δεν κάνω τίποτα από υποχρέωση,μ'ακούς?

Κάνω υποχωρήσεις,αλλά ποτέ με σένα.Γι'αυτό σου φέρομαι άσχημα.
Μερικές φορές σε αγνοώ.Αλλά μου είναι δύσκολο.

Απορείς που γράφεις από εδώ.Το Κολωνάκι δεν ενδείκνυται.

Οι δύσκολες στιγμές του κάστινγκ.Βαριέσαι.
Δύσκολη η ώρα που συνειδητοποιείς ότι δε θα ήθελες να είσαι εδώ.
Ας μην ήσουν σε παράδεισο,αλλά ας ήσουν αλλού.

Επιμένεις.Αποκτάω ενέργεια.
Μία κυρία από Κέντρο Ψυχικής Υγείας μου χτυπάει την πόρτα.Σημάδι?

Το βασίλειο της κοινωνικότητας έρχεται το απόγευμα.
Μοναχικό.Κουραστικό.Με απίστευτη ακτινοβολία να σου διαπερνάει το κεφάλι.

Έχω μεγάλη περιέργεια.Γιατί η κοπέλα εκείνη το πρωί χαμογελούσε στο μετρό?
Στον εαυτό της.Φαινόμαστε αστείοι στην ευτυχία μας και γελοίοι στη δυστυχία.Πότε
φαινόμαστε καλά?

Πέρασε ένα ζευγάρι αργά χτες κάτω από το μπαλκόνι.Δεν καταλάβα,γελούσαν ή έκλαιγαν?
Πρώτη φορά το παθαίνω.Τι ιστορία να κρύβεται?Ένας θάνατος φίλου,ένας χωρισμός ή ένα
τραγελαφικό αστείο?Με συγκλόνισαν.Δεν ήξερα ότι μπορεί να μοιάσει τόσο ο λυγμός με το γέλιο.

Η΄ μάλλον το ήξερα.Αυτό δε χρησιμοποιείς πάντα?
Την υπέροχη ομοιότητά τους για να δείχνεις αστείος και όχι γέλοιος.
Μόνο που μάλλον δείχνεις θλιβερός.

Δυο γειτόνισσες τσακώθηκαν για το κλιματιστικό.Η μια τραυματίστηκε στο κεφάλι.
Κάπως σαν τις συνέπεια ενός έρωτα.

"Δε φτάνει που έκανα έρωτα στο μπάζο" ακούω από μέσα.Εδώ την ξέρω την ιστορία.
όλοι την ξέρουμε.Είνα περίεργο να γίνεσαι ξένος.Και κακό.
Σίγουρα ξέρεις καλά από κακία.Η δεύτερη άμυνα μετά το γέλιο.Κι ο σαρκασμός.
Κι ένα τασάκι.Που γεμίζει ή εκτοξεύεται.

4 τοίχοι,2 πόρτες κι ένα σχόλιο."Όταν μπαίνουμε μέσα λέμε και μια καλημέρα."
Ήθελα,αλλα δε σε ξέρω.Είμαστε ξένοι και θα παραμείνουμε.όχι γιατί έτσι το θέλω ή το θέλεις.Απλά γιατί έτσι είμαστε.Δεν μπορούμε.Καλημέρα όμως,αλλά δεν την εύχομαι.
Μία καλή ευχή είναι συνήθως επικίνδυνη.Και για σένα και για μένα.Και ψυχοφθόρα.

Ελπίζω κάποιος να αναρωτιέται γιατί σήμερα σιγοτραγούδησα στο γραφείο και γιατί επιτάχυνα στο δρόμο.Τον ευχαριστώ.

Χα!

Η μάνα μου με ρώτησε χτες αν κάνω εργασιοθεραπεία

για κάποιο λόγο.

Πονηρό υφάκι. Ξέρει.

Μάλλον το ότι δουλεύω από τις εννιά το πρωί

ως τις 12 το βράδυ,αυτό δειχνει.

Μικρέ μου Τσιτσίνο,

ξέρεις πολύ καλά τι κάνω αφου μαζί κοιμόμαστε κάθε βράδυ.Είμαι πτώμα σήμερα.Και ψυχολογικά.

Η απόσταση με έχει κουράσει μικρέ μου,και φτιάχνομαι στην εργασιοθεραπεία,αλλά είναι μάλλον υπερβολή ότι τη Δευτέρα θα είμαι σε δύο δουλειές.Ευτυχώς Τσιτσίνο θα είναι κι ο Αντώνης εκεί τελικά.Θα έχει παραπάνω πλάκα από όση περίμενα.

Λοιπόν,σήμερα μιλήσαμε και υποθέτω είμαστε καλά.Δε σου έχει δεθεί ποτέ η γώσσα κόμπος,μικρέ μου;;Ε,λοιπόν,εγώ αυτό έχω πάθει.Είναι κάτι που πάντα πάθαινα στο φλερτ και στο πέσιμο,αλλά πώς μπορεί να συμβαίνει στο μεγάλο μου έρωτα;;;

Τελοσπάντων,το πρόβλημά μου είναι ότι έχω τόσο πολλά και δεν μπορώ να πω τίποτα.Αυτόματα θα κατηγορούσα τον άλλο,αλλά φταίω κι εγώ,το ξέρω πως φταίω.Έτσι,λοιπον,σε κάθε τηλεφώνημα,ξεκινάω προσπαθώντας να λύσω τον γλωσσοδέτη που έχω πάθει,αλλά μέχρι να γίνει αυτό,έχει γίνει γόρδιος η γλώσσα του άλλου.Το κακό timing που λες μικρέ μου,ήταν πάντα ορόσημο σε αυτήν τη σχέση.

Τσιτσίνο,όταν θα σε δώσω πίσω,με πόνο ψυχής να το ξέρεις,θα μάθεις στο φίλο σου να με βοηθάει λίγο σε αυτά;;Θα σου εξηγήσω τί ακριβώς θέλω.Ευτυχώς που δε μιλάς,γιατί ποτέ δεν μπορούσα να εξηγηθώ καλά λεκτικώς(μήπως έχω κάνει λάθος επαγγελματικό προσανατολισμό;;;).Θα καταλάβεις εσύ...

Αααα,και να μη με κοροϊδεύει όταν λέω πράγματα που μπορεί να είναι τελείως άκυρα για την κατάσταση εκεί,αλλά πού θέλει να ξέρω,εδώ κι αυτός δεν είχε ακούσει τα μισά από αυτά που είχα πει κάποιες φορές.

Τσίτσο μου,από αύριο θα χαθούμε λίγο,γιατί θα λείπω ολόκληρες μέρες,να ξέρεις όμως πως πάντα το κρεβάτι μου είναι και δικό σου οπότε μη νιώσεις μόνος.

Νομίζω πως σήμερα με απάτησε επισήμως και με ντοκουμέντα.Κι εγώ πιστεύω στην Τέχνη,αλλά ποτέ δεν έκανα όλο οσα πιστεύω,θα μου ήταν τρομερά δύσκολο!

Άσε,Τσιτσίνο,έχω κλάσει μαλλί.Ευτυχώς που ξάνοιξε ο καιρός και με έχει πιάσει η αισιοδοξία.Μέχρι που έχω μειώσει και το κάπνισμα σχετικά.Τσίτσινο,αν μιλήσετε το απόγευμα,να του δώσεις πολλά φιλιά,να του πεις να προσέχει,να συνεχίσει να περνάει όσο καλά περνάει και να μη φοβάται να επιστρέψει,δεν είμαι τρικέφαλο τέρας,μ'ένα κορμί κι ένα μυαλό ό,τι κάνω.

Η Ροδόπη,Τσιτσίνο,πιστεύεις ότι είναι μακριά για 2ήμερο;

Bis Bald
Ο κηδεμόνας σου

Όπως έπρεπε να γίνει

ΜΠΟΥΠΙΝΟ

μπουπίνος

ΒΟΟΡ

ΑΔΕΡΦΟΥΛΗΣ
μπουπάκι

boopkid

Φιλιά από Βοϊδομάτη....
Χαιρετισμούς στο Βίκο και στα Γιάννενα,μωράκι

SPLENDID

(ή οδηγός για ένα βράδυ σε massive club της παραλιακής)

Ξεκινάμε κούτσα-κούτσα από την περιοχή που μένουμε.Οπλιζόμαστε με θάρρος και επιμονή για αυτό που πάμε να κάνουμε,γιατί λόγω καιρού και εποχής δεν είμαστε οι μόνοι που είχαμε αυτήν τη φαεινή ιδέα.Βλαστημάμε που ξεκινήσαμε τόσο αργά γιατί θα βρούμε κίνηση.Βρίσκουμε κίνηση τελικά(οχι,δεν είμαστε μέντιουμ,αλλά μας λες καλούς κοινωνικούς ανακριτές).

Βρίσκουμε ότι πιο κεφάτο έχουμε στο ράδιο(κατα προτίμηση Madonna,άντε στο τσακίρ κέφι και τίποτα eightiλες,μπας και κρατηθούμε ζωντανοί στη διάρκεια της διαδρομής).Δεν εκνευριζόμαστε με τους άλλους οδηγούς κι αυτοί στην ίδια κατάσταση βρίσκονται(ΕΞΑΙΡΕΣΗ: Αν θέλουμε,μπορούμε να εκνευριστούμε και να γαμοσταυρίσουμε τους οδηγούς που μπαίνουν σφήνες και την έχουν δει κάποιοι,νομίζοντας ότι εφόσον έχουν αγοράσει το Χ μοντέλο,ο δρόμος είναι πιστα WRC και φυσικά τους ανήκει.Άμα λάχει,μουτζώνουμε κιόλας,για να περάσει ευχάριστα η ώρα.)

Μπαίνουμε σιγά-σιγά στα λημέρια των νυχτερινών κλαμπ όταν δούμε άπειρα αυτοκίνητα και πολλά ταξί κολλημένα στη δεξιά λωρίδα.Διατηρούμε την ψυχραιμία μας και φυσικά δεν μπαίνουμε σε αυτή τη λωρίδα,γιατί θέλουμε να παρκάρουμε πιο κάτω.

Αν είμαστε τυχεροί,βρίσκουμε να παρκάρουμε.Αν όχι,ο οδηγός διατηρεί το διακίωμα να μη δώσει συμβουλές για τη συγκεκριμένη περίσταση.Μπορείτε να αυτοσχεδιάσετε.

Παίρνουμε τα πόδια μας και φτάνουμε στην είσοδο του συγκεκριμένου club.Εκει,βλέπουμε τον κόσμο,μας πιάνει ένα μικρό άγχος,αλλά παραμένουμε κύριοι και ξέρουμε ότι εμείς θα μπούμε.(Οφείλω να ομολογήσω τη χαρά,που δε θα έπρεπε να έχω,επειδή με επέλεξε ένας πορτιέρης με μεταπτυχιακό στο Face control από τα ΤΕΙ Γαύδου.Τι να γίνει όμως,πιστεύω πως όλοι θα χαιρόμασταν.)

Μπαίνουμε στην ουρά Νο 2 (να θυμηθούμε να μην ξαναερθούμε ποτέ έτσι και ξαφνικά θυμόμαστε γιατί τα έχουμε κόψει εδώ και τόσο καιρό όλα αυτά...Λες να μεγάλωσα πάαααρα πολύ;;)για το ταμείο.Άμεσα σε βρίσκει μία κακομοίρα που κάνει promotion σε τσιγάρα και πρέπει να σε κυνηγήσει.Ας θεωρήσουμε αυτή την ουρά Νο 3.

Ξεμπερδεύουμε και από αυτή την ουρά και φτάνουμε στο σημαντικότερο σημείο της βραδιάς.Να βρούμε πού θα κάτσουμε.Είναι δύσκολο,ναι,αλλά μορφωμένοι άνθρωποι είμαστε και όλο και στην πλάτη κάποιου θα βρούμε να κάτσουμε.Προσπερνάμε διακριτικά τον ηθοποιό και την τραγουδιάρα που κάθονται στο restaurant δεξιά μας και συνεχίζουμε ακάθεκτοι τον αγώνα.

Σπρώχνουμε οποιαδήποτε ξανθιά βρεθεί μπροστά μας...Δηλαδή όλες(τί πράγμα κι αυτό,αναρωτιέσαι αν τις έφτιαξαν με καρμπόν).(Σ.Σ.Η ξανθιά δεν είναι απαραίτητο να είναι φυσική και πολύ περισσότερο δε χρειάζεται να είναι ξανθιά,είδαμε και άπειρες μελαχροινές που ήταν "ξανθιές",το ξανθιά είναι μεταφορικός όρος).Και μπαστακωνόμαστε μέσα στη μέση,ακριβώς στο σημείο που όλοι ξαφνικά θα θυμηθούν ότι θέλουν να περάσουν για να πάνε τουαλέτα,για να κάνουν μια γνωριμία,να κάνουν ένα περίπατο βρε αδερφέ.Ας θεωρήσουμε όλο αυτό ουρά Νο4.

Η αλήθεια είναι ότι μας αρέσει τελικά η μουσική,αλλά το θέλεις το τραπεζάκι σου και τις καρέκλες σου στην ηλικία που έφτασες,οπότε ξέρουμε ότι δε θα κάνουμε ποτέ ξανά την παραχώρηση.Άσε που για να παμε τουαλέτα να ξαλλεγράρουμε λίγο,πρέπει να βρεθούμε στην ουρά Νο54(από το Studio συνειρμικώς επονομαζόμενη).

Αγνοούμε κάθε σκατόφατσα τριγύρω που μπορεί να μας χαλάσει τη διάθεση και μόνο που υπάρχει...αλλα,έλα που υπάρχουνε πολλές.Σπρώχνουμε λοιπόν,κατά βούληση,όπου και όποτε το θεωρούμε αναγκαίο,ιδίως όταν χορεύουμε το 4minutes και το Μέσα Σου.

Μ'αυτά και με εκείνα αποφασίζουμε να φύγουμε,αφού έχουμε δει και τον ιδιαιτέρως θεαματικό χορευτή επι σκηνής.Φυσικά το μαλλί του είναι πιο θεαματικό από αυτόν που κάνει αερόμπικ,γιατί σχεδόν λάμπει στο σκοτάδι.Αλλά μετά από τόσο γυμναστήριο,πού καιρός για καλλιέργεια του γούστου.Πρέπει να τον κατάλαβουμε και να συμπαρασταθούμε.

Ουρά Νο5.Η πιο βασανιστική.Αυτή που περιμένεις να βγεις προσπαθώντας να χωθείς μέσα από όλο τον κόσμο.Βγαίνουμε τελικά.Μάλλον τελικά δεν ήταν τόσο άσχημα.Αλλά δεν ήπιαμε πολύ,δεν χορέψαμε πολύ,δε γελάσαμε πολύ,δε γίναμε έτσι όπως ήμασταν όταν τα κάναμε αυτά.Μάλλον δε θέλουμε πια όλα αυτά.

Παρατηρούμε τους πορτιέρηδες βγαίνοντας.Δεν είναι κακοί κι αυτοί οι κακομοίρηδες.Μόνο λίγο μίζεροι.Παίρνουμε ξανά τα πόδια μας,καληνυχτιζόμαστε και πάμε προς τα αυτοκίνητα.Ξεκινάμε.Ας το θεωρήσουμε ουρά Νο6...

Χαιρετισμοί από Βοϊδομάτη

Είμαι περήφανος

Που δε φοβάσαι

Που διασκεδάζεις

Κάνε μας διασήμους

Να μας θυμάσαι

Πού είσαι; Τι κάνεις; Πού πας;

Πειράζει που φοβάμαι που θα γδυθείς;

Έχουν ματώσει οι ρώγες μου,δε φταις εσύ.Τα μπλουζάκια μάλλον.

Κι αυτό το γαμημένο το σπυρί στην πλάτη.

Μου λείπεις.Όχι τόσο που λείπεις,αλλά που δε μιλάμε αρκετά.

Οι χαιρετισμοί σου με εξιτάρουν!τι θες όμως να καταλάβω όταν φοβάσαι το πότε θα βρεθείτε με ανθρώπους; Ευτυχώς που με θεωρείς γουρούνι.

Είχα καιρό να μαλακιστώ.

κιννάβαρι (το)

"μπαχαρικό που χρησιμοποιούνταν στην ανατολή και θεωρούνταν δυναμωτικό για τα άλογα ιδιαίτερα σπάνιο στην Ελλάδα εως τον 19ο αιώνα"

Τρίτη πρωί ξεκίνησα ουσιαστικά τη δουλειά μετά από 2ώρες απελπισμένης αναμονής που φαντάζομαι πως όλοι πρέπει να ζήσουμε κάποια στιγμή και ειδικά εγώ ως συνήθης καθυστεριντζής.Τα φυσιολογικά δρομολόγια σε έναν ουρανό ελπιδας και λίγο τρέξιμο ποτισμένο με κέφι για την καινούργια μου αρχή.

"σκυλί που πάσχει από την ασθένεια της λύσσας"

Έχοντας ζήσει ένα σχεδον υπέροχα εφηβικό πάρτυ το Σάββατο(Γεωργία μας έλειψες πολύ)με την γνωστή παρέα κι ας ήταν περίεργο που ξαναβρέθηκε,βρέθηκα την Δευτέρα ξανά στο περιβάλλον μιας σχολής που θα μπορούσε να με ενδιαφέρει πολύ αλλά έχω αφήσει να πέσει στο κενό.Τα γέλια που ρίχναμε τότε,η πρώτη μέρα στη νομική με τη Γεωργία,οι πρώτες ανακαλύψεις με τον Τάσο,την Άννα και το Νίκο,οι χοροί με την Καλλιόπη και την Έλενα,τα αστεία με τη Δέσποινα,οι τσακωμοί στο τάβλι με τον άλλο Τάσο.Αλλά αποφασισμένος.Πρέπει να κάνω κάτι με τη ζωή μου.

"μπαχαρικό κρητικής προέλευσης,προερχόμενο από το δέντρο κιννάβα"

Ένα τυχαίο πέρασμα από το κέντρο,μου έδωσε δουλειά και κάποια ελπίδα,αν και με έκανε να αμφιβάλλω για το πού πάω το δρόμο μου.Σα γνήσιος σκορπιός δεν μπορώ να παραιτηθώ από τα όνειρά μου,οπότε απλά...μέσα τα κεφάλια.

"μπαχαρικό που χρησιμοποιείται σε εδέσματα της Ιταλίας,ιδιαίτερα πικάντικο"

Τετάρτη βρέθηκα για πρώτη φορά στο χάος της Ευελπίδων,τελείως φοβισμένος(γιατι ρε γαμώτο να έχει συννεφιά τη μέρα εκείνη;;;)και μπερδεμένος(όχι τόσο ψυχολογικά,όσο σε γραφειοκρατικό επίπεδο),οπλίστηκα με κουράγιο,έκλεισα το καβούκι που τόσα χρόνια έχω εκπαιδεύσει και μπήκα στο χορό.Μου άρεσε τόσο τελικά!Είχα πολυ καιρό να κάνω κ α τ ι.

"η φάλαγγα των καρπονάριων"

Την Πέμπτη πλέον ήμουν κι εγώ ένας ασκούμενος,μέσα στους άλλους,χωρίς να έχω πολλά να φοβηθώ(παρόλο που δεν ξέρω τίποτα),αλλά πλέον με καλύτερη ψυχολογία.Ένα δείπνο της προηγούμενης μέρας με έφερε πολλά επίπεδα πίσω σε σχέση με τον Ιάκωβο,αλλά θα το ξεπέρασουμε κι αυτό.Αν αυτόν τον ενδιαφέρουν περισσότερο οι φίλοι του,κι εμένα με ενδιαφέρει η ψυχική μου υγεία(μιλάει πάλι ο σκορπιός),δεύτερο καβούκι από εκεί.

"το αγροτικό όχημα,κάρο"

Τα πράγματα βελτιώθηκαν αισθητά μετά από ένα καφέ με τον Ανδρέα,τον Γιάννη και το Μαράκι.Στο κλεντρο μετά τη δουλειά.Το γράφω απλά και μόνο γιατί μου ακούγεται περίεργο"μετά τη δουλειά...την άσκηση",σε μιά ηλιόλουστη σχεδόν καλοκαιρινή αθήνα!Τα παιδιά μου είχαν λείψει πολύ,αλλά χάρηκα που έχω ξαναβρεί και τους δικούς μου,να μου δίνουν τους δικούς τους ορισμούς για τη ζωή.

"ερυθρός θειούχος υδράργυρος"

Τελικά χρειάζονται πολλές λάθος απαντήσεις μέχρι να βρεις τη σωστή.Παρασκευή απόγευμα,έφυγα από το γραφείο και βρήκα τη Γεωργία για καφέ κλπ κλπ.Ήμαστε πλέον 2 νέοι άνθρωποι,που συζητάνε για τις δουλειές τους,γελάνε με τις πορείες τους και ψάχνουν να βρουν τί θα κάνουν στη συνέχεια,μην έχοντας άλλα κρατήματα ή υποχρεώσεις.Με έπιασε μια γλυκειά μελαγχολία.Τα πράγματα ίσως δεν άλλαζουν προς το χειρότερο.

(ευχαριστώ τα παιδιά για τους ορισμούς)

Μικρέ μου Τσιτσίνο,

Λες να πάρω κάνα τηλέφωνο;;Δε θέλω και να ενοχλώ και εννοείται πως δε θέλω να τον κάνω να αδημονεί για την επιστροφή.Αυτό πρέπει να το σκεφτεί μόνος του.

Έμαθα που λες ότι έχουν απεργία τα βυτιοφόρα και κάτι άλλοι μεταφορείς βενζίνης,δεν κατάλαβα καλά και ότι για αυτό ήμουν στημένος με το αμάξι τρεις ώρες σε ένα βενζινάδικο απεργοσπαστών.Είμαι πραγματικά εξαρτημένος από το αμάξι μου,τον Αλέξη.Έτσι έχασα και το κομμωτήριο όπου θα πήγαινα μπας και ανανεωθώ λιγάκι.

Σου γράφω σχετικά γρήγορα,γιατί παραδόξως σήμερα δεν θα κάτσω όλη μέρα σπίτι.Μέχρι και γυμναστήριο κανόνισα(είδες;που με ρώταγες γιατί την έκανα αυτή την αναθεματισμένη τη συμβάση κι εγώ δεν ήξερα τί να σου απαντήσω;για αυτές τις δύσκολες μέρες την έκανα.Ως πρόβατο βεβαίως βεβαίως.)

Βαριέμαι λίγο αλλά περιμένω πώς και πώς ένα αποψινό πάρτυ που κάνει μια φίλη (σκέψου πού έφτασα).Αν μπορούσα θα σε έπαιρνα εκεί μικρέ μου Τσιτσίνο.

Άντε φιλιά τώρα.Καλό σου απόγευμα.

Diaries

Το πρώτο μου "ημερολόγιο"
ήταν στο συρτάρι με τις φωτογραφίες

<<Δευτέρα 12 Νοεμβρίου Με μάλωσε ο διευθυντής γιατί όταν κάναμε προσευχή μάλωνα με ένα παιδή. Αλλά δεν ξέρω γιατί με μάλωσε>>

<<Τρίτη 13 Νοεμβρίου Δεν έχω τίποτα όμορφο ούτε παιχνίδια ούτε μαλλιά λα-λα λα-λα λο-λι λο-λι>>

<<17 Ιανουαρίου

Σήμερα δεν πήγα σχολείο γιατί ήμουν άρρωστος.Σήμερα κιόλας είχε η τηλόραση μια ταινία δραματική της Βουγιουκλάκη Υπολοχαγός Νατάσα>>
(και μετά αναρωτιούνται για τις προτιμήσεις μου)

<<5 Σεπτεμβρίου

Μέρα είναι θα περάσει σκέφτομαι.(Αχ και βαχ λέω μέσα μου και το ξαναλέω)Δεν βαριέσε>>

"Το καλοκαίρι του '92 ήταν και όμορφο και άσχημο. Πρώτον,πέθανε ο θείος Γιώργος. Δεύτερον πήγα σε θέατρα. Τρίτον:κάηκε ο μισος Καλάμος. Τέταρτον:χτύπησα δυνατά το πόδι μου"

Εντάξει,ήμουν 6 χρονών.

Επιστολαί προς Τσιτσίνο

Αγαπητέ Τσιτσίνο,


απο χτες ξεκίνησα μία πλήρη ανασκόπηση στο δωμάτιο και βρήκα άπειρα αναμνηστικά σκουπίδια που είχα κρατήσει!!Δεν μπορώ να τα πετάξω πλέον,πολλά δεν πίστευα ότι τα είχα.
Εννοείται πως ψάχνω συνεχώς ευκαιρίες για απολογισμούς,και αυτή ήταν η καλύτερη που θα μπορούσε να μου δοθεί...
Βρέθηκα εν μέσω χαρτιών του Γυμνασίου και εισιτηρίων από σινεμά (που όντως μου θύμησαν πολλά), καρτών και memorabilia που δε χρειάζεται φυσικά να έχω,αλλά θα εξακολούθησω να κρατάω στο υπόγειο.Το να τα έχω κάπου χωμένα με κάνει να νιώθω πιο ασφαλής.Λες και το παρελθόν μου εξαρτάται απ'το αν υπάρχουν όλα αυτά.
Έκλεισα και κατέβασα και πολλές φωτογραφίες.Αυτές δε χρειάζεται να τις ξαναβλέπω,περιορίζουν τις αναμνήσεις μου μερικές φορές.

Σήμερα ξεκινάει η δυσκολότερη μέρα.Σήμερα είναι που θα ανοίξω το επίσημο συρτάρι με τις φωτογραφίες.Πρέπει να έχω φωτογραφίες μέχρι κι από το νηπιαγωγείο.Φοβάμαι την ψευδή αυτή μελαγχολία που με πιάνει.Εγώ πάντα μπροστά κοίταζα,δε γύριζα και συχνά προς τα πίσω.Ποιό το νόημα;Τα περισσότερα απλά με πληγώνουν ακόμα.Αλλά τα εχω ξεπεράσει.

Μικρέ μου,θα ανησυχείς σίγουρα για τον Τζάκο.Ναι,δε μιλήσαμε ακόμα σήμερα,αλλά έλαβα ένα εικονομήνυμα στις 7.30 το πρωί και σίγουρα είναι καλά.

Που λες,δεν έχω και πολλά να κάνω,γι'αυτό και ξεκίνησα την εκκαθάριση.Θέλω εδώ και δύο χρόνια να την κάνω.Με το που γύρισα από Παρίσι όμως,πήρα πτυχίο,δούλευα στο Κάστινγκ και πήγα στρατό.Δεν άφησα και πολύ ελυθέρο χρόνο στον εαυτό μου.Και τώρα που τον έχω,θα μου πεις,τι κατάλαβα;

Άσε που,αν ξεκινήσω την γαμο-άσκηση(αν και δεν το βλέπω πολύ άμεσα πια) δε νομίζω ότι θα κάνω τίποτα από όλα αυτά τα δευτερεύοντα που ήθελα να κάνω.Όπως π.χ. να ακολουθήσω τα όνειρά μου.

Τσιτσίνο μου,σε αφήνω τώρα,σου έγραψα απλά για να πάρω λίγο κουράγιο και να ξεκινήσω τον Γολγοθά με τις φωτογραφίες.

Σε φιλώ,πάω να μελαγχολήσω.

ΣΕΡΕΝΤΙΠΙΤΥ

SERENDIPITY (ή ΠΩΣ ΜΙΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗ ΜΕΡΑ)

Ξυπνάς κύριος κι ωραίος να πας επιτέλους σε αυτό το ραντεβού για δουλειά που τόσο περιμένεις. Έχεις ένα ήρεμο πρωινό και φεύγεις πολύ νωρίτερα για να είσαι συνεπής. Απορείς που οι δρόμοι είναι άδειοι και φτάνεις παντού τόοοοσο γρήγορα. Το θεωρείς σημάδι ότι όλα θα πάνε καλά. (Ναι,οκ,είσαι τσακωμένος με τον άλλο,αλλά πιστεύεις ότι θα τα βρείτε πολύ σύντομα...πριν φύγει.)
Έλα μου όμως που δεν κατάλαβες ότι όλα αυτά ήταν μία συμπαντική ειρωνία,για να έχεις μια τέλεια μέρα μέχρι τη στιγμή που,αφού έχεις περιμένει μία ώρα,σου γυρίζει το κεφάλι,θες να βάλεις τα κλάμματα και αποφασίζεις πως δεν ξέρεις τί θα κάνεις με τη ζωή σου.Εκείνη τη στιγμή δε,σκάει και το τηλέφωνο,όπου εσύ προς θεού δεν μπορείς να είσαι συγκαταβατικός,οπότε είσαι όσο πιο ξυνός γίνεται(κάνεις και λεμόνια να ντραπούνε),γιατί πιστεύεις πλέον σίγουρα ότι η ζωή σου έχει καταστραφεί και ότι έχεις χάσει την τελευταία ευκαιρία να είσαι με τον γκόμενό σου την τελευταία μέρα πριν φύγει.Ενταξει,και εσύ είσαι υπερβολικός και αυτός δεν είναι ιδιαίτερα βοηθητικός (σε βαθμό που σχεδόν ξέρεις πλέον ότι δε θέλει να είναι,αφού σε έχει ήδη κάνει να νιώσεις απρόσκλητος οπουδήποτε)!
Παίρνεις κούτσα-κούτσα τον ηλεκτρικό να πας να τον βρεις,αφού του έχεις κάνει τα καλύτερά σου μούτρα στο τηλέφωνο. Και τότε σε παίρνουν τηλέφωνο και σου λένε ότι η δικηγόρος που πήγαινες να συναντήσεις, επειδή δεν είχε το τηλέφωνό σου, ειδοποίησε τον πατέρα σου στη δουλειά του για την ακύρωση και αυτός με τη σειρά του θεώρησε γόνιμο να αργήσει 3 ώρες την ειδοποίηση γιατί νόμιζε πως είχες ραντεβού το απόγευμα!!!
Α Π Ο Κ Α Λ Υ Ψ Η
Φτάνεις να βρεις τον άλλο,αλλά λαμβάνεις ένα απαίσιο κλίμα και νιώθεις πολύ αμήχανα,αλλά δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις. Ψιχαλίζει και λίγο.
Παρόλο που θά'πρεπε να ηρεμήσεις,τα παίρνεις ακόμα περισσότερο. Και εξακολουθεί να μη σε βοηθάει καθόλου. Θες να εξαφανιστείς από τη γη, ή τουλάχιστον από την Αθήνα και τα περίχωρα. Αλλά όχι,ο διακτινισμός δεν έχει εφευρεθεί ακόμα, οπότε καταλήγεις στο Σχέδιο Β. Συνειδητοποιείς ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΣΧΕΔΙΟ Β΄ και αναρωτιέσαι γιατί σπούδασες νομικά και όχι πυρηνική φυσική... Μπορεί και να βοηθούσες πολύ κόσμο.
Φτάνετε σπίτι, στενοχωριέσαι που τα παιδιά σε είδαν έτσι και ακόμα περισσότερο που χαλάς την τελευταία μέρα του άλλου. Σκέφτεσαι όμως ότι έχεις δικαίωμα αφού αυτός σου έχει χαλάσει όλες τις προηγούμενες...
Κάνετε σεξ και ηρεμείς λίγο (ναι,πολλές φορές σκέφτεσαι με το κάτω κεφάλι,αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο). Στενοχωριέσαι ακόμα,μόνο που τώρα έχεις και μια τεράστια πιπιλιά για πρώτη φορά να σκεφτείς (τι κτητικότητα!).
Έχεις νεύρα ακόμα,δεν μπορείς να ηρεμήσεις τις τελευταίες μέρες. Θα σου περάσει. Πιστεύεις ότι θα σου λείψει πολύ. Εγωιστικά αναρωτιέσαι αν θα λείψεις και σε αυτόν. Ξέρεις πως όχι, σε ενοχλεί λίγο, αλλά το έχεις δεχτεί, γιατί πλέον νομίζεις πως είσαι χαλαρός.
Να πάρεις τηλέφωνο ξανά τη Γεωργία να της πεις ότι τελικά η δικηγόρος δε σε έστησε, όποτε το ραντεβού θα γίνει σύντομα. Να πάρεις τη Ματίλντα, τη Μαρία και το Γιάννη και να ζητήσεις συγγνώμη για τη συμπεριφορά σου. Να πάρεις οπωσδήποτε τον Ιάκωβο. Χωρίς άλλο λόγο, απλά επειδή θες.

ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ....

ΦΟΒΑΜΑΙ


ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

. .. . . .

I don't do favours...

I don't do favours.I never did.

I always do.Sometimes maybe.

They taught me to do favours,didn't they?

Or maybe taught they not to do anything.

I don't do favours.Do I?

I don't do a lot of things anyway,

no one will care.

No one has noticed that I do favours,

not that I care.

Do I have to do favours?People MUST like me.

“Do whatever you want,nobody actually gives a shit.”

“I give.”

“You don't count.You do favours.”

“Do I?”

“I don't really care.Really I don't care. I'VE NEVER NOTICED.”

What's a favour? I do a favour when I want to do one. Do I?

Whenever do I?

I have to do some,i'm sorry. That's me.

I just don't want you to know that I do favours.

I simply don't. Do I?

“You have to recognise that.”

“I do,but it doesn't matter. I'm like you, you don't give a damn either. “

“No,I care, I know, I wouldn't be able to live otherwise.”

“You would. You live. And stink. Just like me.

See?? We're not so different after all. All you care is you.”

“Yes, but always in a connection with others. That makes me a better person than you,

doesn't it? That's why I do favours. That's why sometimes I don't do favours.”

“So,why are you even bothering to ask? You're completely self-satisfied.

Why do you need to know what I think? That's why you do favours.

You're stupid and full of complexes.”

“Gesus,so I don't do favours? I'm sorry. I wanted to help.”

“What is a better person anyway and why should I care?”

I maybe doing favours for everyone I want or for everyone that has something to give me.

But, generally, I don't do favours. Do I?

(thx boop for the pic)

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΔΟΥΛΕΙΑ

'Ενας χειμώνας όλο καυλες.
Ένας χειμώνας όλο έρωτα.
Έγινες τελικά εγώ
κι εσύ δημιούργησες ένα τέρας.
Κι ό,τι χρειαζόταν ήταν μόνο 2 ώρες κουβέντα.


THE END

Μετά από ενα τηλέφωνημα

ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ.

ΜΕΙΝΕ ΕΔΩ.

ΜΙΑ ΚΑΚΗ ΑΡΧΗ

Δεν προσπαθώ να γράψω καλά.
Χρειαζόμαι να γράψω αυτή τη στιγμή,αλλιώς νιώθω ότι θα πεθάνω.
Υπερβάλλω,πάντα υπερέβαλλα.
Τρέμουν τα χέρια μου,εχω νεύρα ή ειμαι απλά πολύ στενοχωρημένος.Τι καινούργιο συναίσθημα!

Μου τη σπάει να κλαίγομαι,αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
Δεν είμαι ο τύπος που παρακάλαει,που περιμένει πάνω από ένα τηλέφωνο,που ενοχλείται στο παραμικρό.
Έγινα.Έτσι λέμε όλοι.Εσύ με εκάνες.Έτσι λέμε οι χειρότεροι.
Πού είσαι τώρα λοιπόν να χορέψεις πάνω από τα κομμάτια μου;

Με έμαθες ότι ένα blog μπορεί να μας κάνει να επικοινωνήσουμε.
Βλέπεις πόσο προσπαθώ για σένα,γαμώτο;Αυτό κάνω τώρα.Αυτό έκανα και χτες και δυστυχώς αυτό θα κάνω και αύριο.

Με ενοχλεί ακόμα περισσότερο που αυτή τη στιγμή γράφω κοινοτοπίες για σένα.
Που ακούγομαι σαν ρομαντικός-χαζός-φαντασμένος-αποτυχημένος-wannabe ποιητής.
Εσύ είσαι ήδη εκεί.Εγώ σε έχασα κάπου σε κάποια στροφή,ανάμεσα σε καφέδες,χαβαλέ(τι άχαρη λέξη για να περιγράψει αυτό που θέλω να πω),καυγάδες,καταχρήσεις και μερικά ξεχασμένα όνειρα.

Οχι,σίγουρα δεν προσπαθώ να γράψω καλά.Αν το προσπαθούσα,δε θα πήγαινα σε λίγο να πατήσω δημοσίευση ανάρτησης για πρώτη φορά,δε θα άνοιγα αυτόν το λογαριασμό τον κάπως κρυφό γιατί εχω και τα συμπλέγματά μου,δε θα έμπαινα καν στον κόπο να ανοίξω τον blogger(ή όπως αλλιώς,δεν ξέρω ακόμα την ονομασία,τώρα μαθαίνω πώς να τα λέω και τον οδηγό του RAM δεν τον λες και πολύ κατατοπιστικό τελικά).

Τρέμω στην ιδέα να το δημοσιεύσω όλο αυτό,ξεφτίλα,αλλά θα το κάνω γιατί σήμερα με ταλαιπωρώ όσο πιο πολυ μπορώ.Κι ας βάλει ο Θεός το χέρι του(ώπα,λάθος,Θεος δεν υπάρχει,αλλα μ'αρέσει η έκφραση και τρελαίνομαι να βάζω "χέρι" και "Θεός" στην ίδια πρόταση).

Πού είσαι;Στραβολαίμιασα οδηγώντας,αλλά ήσουν για πρώτη φορά πολύ φειδωλός στα μηνύματα.Πέρναγες καλά,σιχαίνομαι(εντάξει,το λατρεύω)να γίνομαι κακός,αλλά πρώτη φορά μου είπες να κάνουμε διάλειμμα στα μηνύματα.

Είδες;Δεν προσπάθησα να γράψω καλά.

Σε αγαπάω

Σε μισώ

Σίγουρα δεν προσπάθησα.Ευτυχώς που δεν πέθανα.